Wielu chorych odczuwa wielki opór przed zgłoszeniem się na terapię, ponieważ nie mają pojęcia, jak wygląda odwyk alkoholowy. Często ulegają całkowicie błędnym stereotypom na temat takiego leczenia, utożsamiając je z praniem mózgu lub zniewoleniem w zamkniętym ośrodku. Tymczasem udział w tego typu oddziaływaniach jest całkowicie dobrowolny, zaś motywacja wewnętrzna jest wręcz kluczowym warunkiem przesądzającym o pozytywnym wyniku. Jak wygląda odwyk alkoholowy i czego możemy się po nim spodziewać?
Pierwszy etap odwyku, czyli detoksykacja
Podstawą leczenia uzależnień jest psychoterapia, jednak zanim pacjent będzie na nią gotowy, powinien całkowicie pozbyć się alkoholu ze swojego organizmu. Pamiętajmy, że jest to trucizna, która zaburza pracę wielu organów, a dodatkowo oddziałuje na sposób myślenia i przeżywania chorego. Oczywiście nie da się w krótkim czasie naprawić szkód wyrządzonych przez wieloletnie picie, jednak detoks pozwala na uwolnienie się od objawów syndromu abstynencyjnego, które z pewnością odciągałyby uwagę pacjenta od terapii. Detoksykację warto przeprowadzić w ośrodku, pod okiem specjalistów, którzy zapewnią alkoholikowi komfort i bezpieczeństwo, dbając o odpowiednie nawodnienie, uzupełnianie minerałów, witamin i elektrolitów, a w razie potrzeby również wdrażając leczenie farmakologiczne.
Terapia indywidualna i grupowa
Mówiąc o tym, jak wygląda odwyk alkoholowy, nie sposób nie wspomnieć o psychoterapii, która stanowi podstawę tych oddziaływań. Terapia grupowa to możliwość spotkania się z innymi osobami zmagającymi się z tym samym problemem, inspirowania się ich sukcesami, a także ćwiczenia umiejętności interpersonalnych, które często stanowią słabą stronę nałogowców. Natomiast terapia indywidualna pozwala na przepracowanie unikalnych, często bardzo osobistych problemów i traum. W czasie takich spotkań psycholog jest całkowicie skupiony na jednej osobie, co stwarza okazję do większego zagłębienia się w jej myśli i emocje, niż ma to miejsce podczas spotkań z grupą.
Metody wspomagające
Podczas pobytu w ośrodku pacjenci są poddawani także innym, pomocniczym metodom leczenia. Jeśli istnieje taka możliwość, lekarz może zdecydować o wdrożeniu farmakoterapii oraz różnych sposobów radzenia sobie ze schorzeniami somatycznymi towarzyszącymi alkoholizmowi. Oprócz tego stosowana jest m.in. tzw. psychoedukacja, czyli wykłady terapeutyczne, podczas których chorzy uzupełniają swoją wiedzę na temat nałogów, ich mechanizmów oraz sposobów radzenia sobie z nimi. Ważne są także treningi asertywności, dzięki którym pacjenci nabierają pewności siebie i uczą się odmawiać alkoholu. Oprócz tego często wykorzystuje się różne rodzaje sztuki. Arteterapia i filmoterapia pomagają w uwolnieniu ukrytych emocji, wyrażeniu siebie, a także spojrzeniu na własne zachowanie z zewnątrz i jego krytycznej ocenie.
Czy odwyk alkoholowy prowadzi do całkowitego wyleczenia?
Zastanawiając się nad tym, jak wygląda odwyk alkoholowy, często mamy błędne wyobrażenie na temat jego efektów. Niestety alkoholizm jest chorobą przewlekłą i nieuleczalną, co oznacza, że pacjenci nie są w stanie całkowicie się go pozbyć. Już do końca życia będą musieli uważać na to, by nie wrócić do starych nawyków. Jedynym sposobem na niedoświadczanie negatywnych skutków tego schorzenia jest trwała abstynencja. Celem terapii nie jest więc całkowite wyleczenie, zaś powrót do normalnego, trzeźwego życia. Na szczęście nawet alkoholicy znajdujący się w bardzo zaawansowanym stadium choroby są w stanie zmienić swoje przyzwyczajenia i na stałe odstawić substancję psychoaktywną.
Przeczytaj też: Objawy choroby alkoholowej
Jak nie wrócić do picia?
Jak już wiemy, uzależnienia nie da się całkowicie wyleczyć. Oznacza to, że raz utracona kontrola nad piciem nie może zostać odzyskana. Z tego powodu alkoholik nigdy nie będzie w stanie wrócić do picia okazjonalnego, zaś za sukces terapeutyczny uważana jest trwała abstynencja. Jak więc nie wrócić do spożywania alkoholu? Przede wszystkim należy nauczyć się rozpoznawać sygnały ostrzegawcze mogące świadczyć o bliskości nawrotu. Należą do nich m.in. opuszczanie spotkań terapeutycznych, zwątpienie w ich skuteczność i zasadność, przebywanie w miejscach kojarzących się z piciem, odnowienie relacji z „kumplami od kieliszka”, obwinianie innych za swoje zmartwienia, zmienność nastrojów, drażliwość, myślenie o powrocie do okazjonalnego picia oraz niehigieniczny tryb życia.
